Schelpen verzamel reis naar de Rosario eilanden in Colombia door Marcus Coltro

Ik arriveerde in Cartagena in de middag en ontmoette Tony. Onze bestemming was het Rosarios – een kleine groep eilanden die een paar mijlen ten zuiden van Cartagena liggen. We vertrokken de volgende morgen en gedurende deze trip dregden we op 35-40 meter en vonden een prachtige Typhis bullisi, sommige mooie kleine tweekleppige en Marginella’s voor Tony.

Het weer was niet mooi, regen en veel wind. Een paar minuten nadat we het anker hadden , een kustpatrouille boot ons waarschuwen dat wij onze uitrusting en rubber boot goed in het oog moesten houden. Er waren in deze omgeving al diefstallen gepleegd. Zij waren niet echt geïnteresseerd in onze papieren, die Tony liet zien. Ze waren zwaar bewapend en droegen kogelvrije vesten. Ik vermoed dat ze er afschrikwekkend moeten uitzien om boeven angst in te boezemen.

Zie de fotopresentatie »

Na de lunch, sprong ik in het water voor een duik in het ondiepe water. Het water was troebel, niet echt uitnodigend. Na het omkeren van wat brokstukken dood koraal, vond ik een paar soorten waaronder Cypraea zebra, Caribachlamys imbricata, Pinna carnea en sommige kleine tweekleppige. ’s Avonds bespraken we over de database en andere computerzaken en na een lichte maaltijd volgde een koud biertje (proost)!

De volgende ochtend, gingen we samen duiken bij rotsen, gelegen aan de buitenkant van het eiland. We vonden daar helaas weinig schelpen. We vertrokken naar een ander eiland, naast het aquarium, dat vele toeristen trekt. Opnieuw, was het water troebel, waarschijnlijk door de hevige regen en zware stroming. Ik was 4 uur onder water, het meeste koraal was dood en ik vond wederom weinig schelpen. Maar tegen het einde van mijn duik, vond ik enkele fantastische soorten, zoals Latirus, gekleurde Chlamys sentis, meer Cypraea zebra en prachtige exemplaren van Cypraea cinerea.
Terug op de boot, hadden we een lekker diner en rustte ik wat uit. Het leven op de boot is anders dan thuis (helaas had Tony nog geen kabel TV geïnstalleerd). Omdat we meestal heel moe waren, gingen we zo rond 20:00 naar bed en stonden we vroeg op (Tony is om 5:00 uur ‘s ochtends al wakker). Na een kort ontbijt, werken we meestal met de computer en dan ga ik duiken tot lunchtijd. Na de lunch, doen we een kort tukje en gaan daarna terug het water in tot 16:00 uur, weer achter de computer en dan avondeten.

Die nacht hadden we opnieuw onweer en een sterke wind. Ik kon de ankerkettingen horen: deze maakte een vreselijk lawaai en we moesten van tijd tot tijd controleren of we niet naar het nabijgelegen rif werden gesleept.

De volgende morgen, verplaatsten we de boot zodat we het tweede anker in een dieper gedeelte voor extra veiligheid. Nadat we dit voor elkaar kregen, bracht ik de rubberboot op een afstand. Tot mijn verbazing was het water daar schoner en beter. Ik vond er enkele grote Lima scabra, Lima lima, kleine turriden, meer cypraea en kleine Chlamys – geen teken van Conus... Na de lunch, dook ik onder de boot om te kijken of alles OK was – de vorige nacht hadden we de boot verankerd op de top van een berg begroeid met dood koraal. Ik was blij dat we het tweede anker hadden aangewend omdat de eerste bij het omlaaghalen een lange vallij in het koraal creëerde (gelukkig was het geen levend koraal). Het tweede anker zat stevig in de modder op 20 meter. Ik maakte van de gelegenheid gebruikt om te zoeken naar wat schelpen, met de hand dregde ik enkele Nassarius en andere kleine tweekleppige.

Zie de fotopresentatie »

Die nacht, hadden we minder zorgen omdat de boot stabieler was – en de sterke wind nam wat af. De volgende dag , vertrokken we uit de baai en probeerde opnieuw te dreggen. Het weer was goed – geen wind of regen. Maar de zee was ruw en ik was daar nog niet aan gewend, omdat ik moest overgeven. Tony probeerde te dreggen zonder mijn hulp, terwijl ik op misselijk opbed lag, en wenste dat ik aan het duiken was…..

Omdat het dreggen niet succesvol was, ging Tony terug naar onze vorige stek. Toen we daar arriveerden, kwam een lokale visser langs en verkocht aan ons een paar grote krabben, die we voor het avondmaal gebruikten. Deze krabben zijn uiterst smakelijk, maar het kost enorm veel werk om het vlees te verwijderen. Tony kookte ze en ik maakte mayonaise met kruiden om op het brood te smeren.

Tijdens mijn ochtend duik gebeurde iets onverwacht: toen ik een steen omdraaide zat daar een enorme Conus granulatus! Ik verwachte niet dat ik ook maar één granulatus zou vinden tijdens deze reis, dus het duurde enige tijd voordat ik me realiseerde wat het was. Hoewel het een crabbed exemplaar betrof, was het een van de mooiste die ik ooit zag. I was heel blij dat ik terug naar de boot ging, maar toen ik op mijn horloge keek, zag ik dat er iets los was – het horloge werkte wel, maar ik weet dat als er water in het uurwerk komt, het horloge in een paar uur kapot gaat. Dus kwam ik met gemengde gevoelens aan op de boot. Tony was ook aangenaam verrast over mijn vondst en boot aan om mijn horloge te openen , zodat het kon drogen. Maar hij had niet het geschikte gereedschap. Er zat nu een soort van mist op het glaswerk maar het horloge werkte prima.

In de volgende dagen, kon ik een vrij helder water duiken en vond ik enkele andere soorten in verschillende niches bij elke duik. Het was opvallend hoe verschillend elke plek was binnen een relatief korte afstand. Het varieerde van een kleurrijk rif vol leven tot dode en lelijke plekken. Het marine leven was ook variabel en ik was blij dat er deze keer niet veel zee-egels waren. Nu trof ik meer soorten sponzen - meer dan op mijn vorige reizen in allerlei kleuren en vormen - de meeste waren pijnlijk bij aanraking. Ik moest handschoenen dragen om te voorkomen dat ik gestoken werd. Omdat ik gedurende mijn eerste duiken slechts één handschoen had gedragen, waren mijn beide handen branderig en pijnlijk. Huiduitslag is de prijs die ik betaalde voor het niet dragen van beide handschoenen tijdens mijn eerste duiken! Gelukkig had ik deze keer geen ongeluk met een zee-egel. Ik zag enkele grote en ook giftige steenvissen. bijna draaide ik er een om, omdat ik dacht dat het een steen was, maar stopte net op tijd toen ik me realiseerde wat het was. Deze vissen zijn niet bang voor de meeste creaturen en gaan maar zelden weg als ze worden aangeraakt – ze zijn zichzelf bewust van hun giftigheid!

We keerden weer terug naar de zelfde plek als waar we arriveerden in de eerste dat in Rosario. Ik voer met de rubberboot naar een verder gelegen rif. Het was er ondiep, ongeveer 1 meter, omgeven door dieper water, dat ik wilde onderzoeken. Het koraal was compleet dood, omgeven door bruine algen, geen schelpen of enig ander dier. Ik brak per ongeluk een stuk koraal af en zag dat het verdween in het diepe water. De zichtbaarheid was slecht, maar ik wilde toch dieper duiken. Ik hoorde geluiden – barracuda’s die met hun tanden knarsten. Toevallig, de vorige nacht, hadden we het over barracuda’s gehad. Ik heb nooit iemand ontmoet die door barracuda’s is aangevallen, maar Tony weet wel mensen die zijn aangevallen, waaronder een vriend die er een serieuze verwonding aan zijn hand aan over hield; hij droeg gele handschoenen, die mogelijk de aanval hadden veroorzaakt. Ik ben niet bang voor ze en zwem respectvol weg na mijn ontmoeting in de Bahamas met deze vissen. Deze keer, deed ik hetzelfde toen ik er een dichtbij mij zag. Ik bedekte voorzichtig mijn horloge (dat de aandacht trok van de vissen omdat dit het enige glimmende ding was dat ik had) en ging naar de andere kant van het rif – waar ik er nog twee aantrof. De stroming was vrij sterk en mijn kompas was niet erg betrouwbaar (Ja, ik heb nog steeds mijn Mickey Mouse model). Ik ging naar de oppervlakte om te kijken hoever ik van de rubberboot was verwijderd. Dat was 300 meter – en ik moest zwemmend tegen de stroming in met mijn opgeblazen BC naar de rubberboot gaan. Ik kon niet onder water gaan, omdat ik dan kon verdwalen, doordat mijn kompas niet echt betrouwbaar was (ik beloofde mezelf een goede te kopen)….dus het was niet een inspannende trip. Ik kwam aan bij de rubberboot en kalmeerde mijn angst. Ik ging vervolgens duiken, maar zorgde er wel voor dat ik niet ver weg bleef bij de rubberboot.

Toen ik bij de boot arriveerde, gaf Tony mij een andere tank, zodat ik de propeller van de boot kon schoonmaken. Dat had ik namelijk beloofd (Ik denk dat ik die middag één kilo lichaamsgewicht heb verloren). Ik deed mijn best, totdat ik niet langer mijn arm kon strekken en ademhalen. Toen ik in de rubberboot klom om naar de boot te gaan, kwam een patrouille boot van de kustwacht naar ons toe om ons weer te controleren. Deze keer kwamen ze aan boord en vroegen ze onze papieren. Maar ze kwamen niet onze cabine binnen om voor drugs of wapens te zoeken – waarschijnlijk realiseerden ze zich dat wij twee gekke gringo’s zijn die alleen maar voor de lol duiken.

Dat was onze laatste dag bij de Rosario’s eilanden, voordat we teruggingen naar Cartagena. Het was mijn doel om te dreggen, gedurende de reis en in de baai van Cartagena. We vonden enkele mooie schelpen op 40-50 meter en Tony stelde voor om de gebruikelijke stalen dreg te vervangen door een trawl, die hij bewaarde aan de achterkant van het schip onder twee grote sloten onder de vloer. Terwijl hij de boot manoeuvreert, ging ik de trawl halen. Deze sloten zijn zwaar en worden hydraulisch bestuurd. Nou, ze opende gemakkelijk, maar toen ik ze op slot deed, kwamen deze op mijn been….Zo….wat is een duiktrip zonder enkele blauwe plekken om te laten zien…AUW!

Tony voelde dat er iets verkeerd was met het stuur – hij stopte de boot en opende het slot onder zijn bed, waar het mechanisme zich bevond. Een grote bout was eruit gevallen en het was erg lastig om die weer op z’n plaats te krijgen, door de krappe werkruimte. Natuurlijk had hij het zelf kunnen repareren – maar ik bood uiteraard mijn hulp aan. Door goed gereedschap, waren we in staat om de bout terug te plaatsen.

De trawl werkte prima, we waren in de baai van Cartagena en deden wat tests daar. Niets specatulaire, behalve 2 kleine Conus sp. Die we dregden net voordat we de baai binnenvoeren. Er was veel organisch materiaal, zoals bladeren en ander materiaal dat door regen in de baai terecht was gekomen - een modderige plek.

Die nacht, kookte ik een betere maaltijd met de bevroren kreeften. Tony bewaarde deze in zijn vriezer (zie het recept). We sliepen uitstekend gedurende de nacht en vroeg in de ochtend, gingen we weg uit de baai voor onze laatste dreg. Op een diepte van 30 meter vonden we nog enkele mooie Typhis bullisi tussen het zeewier, maar geen kleine Marginella’s voor Tony, dus gingen we dreggen in 90 meter diep water, waar hij enkele mooie Granulina’s en andere kleine Marginella’s, leuke Turridae en andere schelpen.

Ik moest vroeg in de morgen op het vliegveld zijn, dus gingen we terug naar de baai om al mijn schelpen en duikspullen in te pakken. Die nacht was het windstil – en dat is niet goed in een beschermde baai die geen stroming heeft. Het resultaat was dat de boot de hele nacht bewoog en ik moeilijk in slaap kon komen…

Ik bestelde een taxi en ging direct naar de luchthaven. Toen ik daar was, moest ik wachten in de rij, zodat de politie mijn bagage heel uitgebreid kon inspecteren - zij waren niet geïnteresseerd in schelpen, maar controleerden elk deel van mijn koffer op drugs - er werd zelfs een teststrook in mijn shampoo gedaan om zeker te weten dat ik er geen drugs in bewaarde!.

Na een dag reizen, arriveerde ik op het vliegveld in Sau Paulo - moe zoals gebruikelijk, maar ik kijk al weer uit naar mijn volgende reis!!

Laurent Gorissen